Rozdział 10

Gdy szłam w stronę domu, z burzowych chmur zaczęła padać drobna mżawka, a w oddali słychać było grzmoty. Przyspieszyłam kroku, przeklinając w duchu siebie za to, że nie pojechałam autem. Zerwał się silny wiatr, a ludzie dookoła umykali jakby z niepokojem. W pewnym momencie do moich uszu dobiegło wycie syren policyjnych, a po chwili sam pojazd niebieskich przejechał główną drogą, migając światłami. Ogarnęło mnie złe przeczucie. Musiało się stać coś niedobrego.

   Zaczęło padać, dlatego cieszyłam się na myśl, że prawie jestem u celu. Na werandzie mojego domu czekała ma mnie niespodzianka w postaci Stefana Salvatore opierającego się o balustradę, z oczami wpatrzonymi w krople deszczu obijające się o liście drzew. Uśmiechnął się na mój widok, lecz było w tym coś niepokojącego.

- Już się za mną stęskniłeś? – zagadnęła.

- Jakże mogłoby być inaczej? – uśmiech na jego twarzy nie dosięgał oczu. Przejrzałam go automatycznie.

- Coś się stało – to było stwierdzenie, nie pytanie. Skinął lekko głową.

- Kilkanaście minut temu biwakująca w lesie rodzina znalazła kolejne ciało. Mężczyzna miał rozszarpane gardło. – poczułam, jak blednę, a moim ciałem wstrząsnął zimny dreszcz, który nie tylko wiązał się z przemoczonym ubraniem. Nie dość, że jakich psychopatyczny wampir zastrasza moje miasteczko, to jeszcze na dodatek się przeziębię! Pięknie. – Od razu zrobiło się zamieszanie. Pojechała policja. Nic więcej na razie nie wiadomo. Chciałem sprawdzić, czy z tobą wszystko w porządku, bo skoro w okolicy grasuje jakieś zwierze, to…

- Jestem cała i zdrowa, ale dzięki za troskę.

   Nie wyglądał na przekonanego, a mną wstrząsnął kolejny zimny dreszcz. Albo wejdę do domu i się przebiorę, albo na serio się przeziębię i kto wtedy będzie pilnował miasta? Chociaż jak na razie nie szło mi to zbyt dobrze. Trzy ofiary w ciągu niespełna doby, to dość sporo.   

- W porządku.

   Niczego tak nie pragnęłam jak znalezienie się w domu pod ciepłym kocem, jednak ciągnęłam rozmowę.

- Spotkałam dzisiaj twojego brata. – W oczach Stefana pojawił się przestrach.

- Chciał czegoś od ciebie?

- W pewnym sensie chyba tak. Nie jestem pewna, o co mu chodziło. Był pijany, czułam od niego whisky. – uśmiechnęłam się pod nosem. – Chyba nawet mnie przeprosił, ale kto go tam wie. I chciał mnie pocałować, to dałam mu w twarz.

   Chłopak przyglądał mi się chwilę w milczeniu, jakby zastanawiając się nas sensem moich słów. W końcu spojrzał mi w oczy, a jego spojrzenie zdawało się przenikać moją duszę.

- Co dokładniej wydarzyło się między tobą a Damonem wtedy, w Los Angeles?

   Przez chwilę ciążył na mnie jego wzrok, lecz robiłam wszystko, by nasze oczy się nie spotkały. Wiedziałam, ze tym razem nie dam razy wymigać się od odpowiedzi. Było mi cholernie wstyd za to, co się wtedy wydarzyło. Może wreszcie zaczęłam poprawnie rozumować? Jak mogłam być taka głupia, i wygadać się przypadkowemu gościowi?

   Westchnęłam.

- To był dzień ślubu mojego brata. Czułam się tam okropnie, wśród tych wszystkich gości… miałam tego dosyć. Wyszłam do baru  z zamiarem zalania się w trupa i tam twój brat się do mnie dosiadł. – Przerwałam na chwilę, zastanawiając się, jak to wszystko wyjaśnić, żeby Stefan nie pomyślał sobie o mnie niewiadomo co. – Piliśmy i rozmawialiśmy przez kilka dobrych godzin, ale był inny, niż teraz. Nie był tym podłym dupkiem, który miesza w moim życiu w Greenwich. Poza tym, byłam pewna, że więcej się nie zobaczymy, dlatego opowiedziałam mu o wielu szczegółach z mojego życia prywatnego. Byłam taka zalana, ze nawet nie pamiętam kiedy wyszliśmy z baru. Później pocałował mnie w ciemnym zaułku i zniknął. To tyle.

   Młodszy Salvatore wydawał się być zaniepokojony.

- I nie masz żadnych luk w pamięci? Wszystko po tym spotkaniu było okey?  - dopytywał.

- W miarę po staremu, poza ogromnym kacem. Tylko nie pamiętam całego pocałunku, ale tak to już jest, jak raz na jakiś czas przesadzi się z alkoholem.

   Pokiwał głową. Widać niezbyt go to zdziwiło.    

Zadrżałam z zimna.

- Jesteś cała przemoczona! – olśniło go.

- No wow. Spacery w deszczu raczej mi nie służą – sarknęłam.

   Po chwili zastanowienia dotarło do mnie, że chata jest pusta, a ja nie miałam ochoty na kolejny samotny wieczór przed telewizorem bądź komputerem.

- Stefan, nie masz może ochoty na coś ciepłego do picia? – zapytałam, uśmiechając się figlarnie. – Wiesz, mam wolną chatę, a w lodówce czeka pół tortu czekoladowego. Grzechem by było go nie spróbować.

   Chłopak się szczerze roześmiał.

- Proponujesz mi wieczór sam na sam z czekoladowym ciastem?

- Cóż, nie moja wina, że masz nieokrzesane myśli, ale tak.

- Niestety, z wielkim żalem muszę odmówić. Ktoś się musi zająć organizacją imprezy, a mój pijany braciszek się raczej do tego nie nadaje.

   Westchnęłam nieco zrezygnowana, ale po chwili wpadłam na nowy pomysł. Skąd u mnie ten zapał do zapraszania gości? Pytam się, skąd?

- W takim razie wpadnij w sobotę. Pozbędę się upiornego bachora i zaproszę Judith. Bardzo chciała cię poznać.

   Stefan nie wyglądał na zadowolonego z tego planu. Chwilę się krzywił, ale w końcu nie pozostało mu nic innego, tylko się zgodzić.

- Dobrze, zajrzę w sobotę wieczorem. Będzie miło.

   Chłopak ruszył schodami w deszcz. Chciałam zaproponować mu, ze go podrzucę, ale uznałam, że skoro lubi spacery to niech się przejdzie. Cóż, podłość to moja cecha wrodzona. Obrócił się na chwilę.

- Sadie, możesz coś dla mnie zrobić? – krzyknął. Deszcz lekko zagłuszył jego słowa. Skinęłam głową. – Nie zapraszaj do domu Damona, dobrze?

- Niby po co miałabym to zrobić? Obiecuje!

   Zanim zniknął mi z oczu, ja już rzuciłam się do drzwi. Było mi piekielnie zimno, a fakt, że straciłam kolejnego podopiecznego dodatkowo lekko mnie przytłaczał. Po drodze po schodach zrzuciłam przemoczone trampki i bluzę. Napuściłam do wanny gorącej wody z olejkiem miętowym. Uwielbiałam tan zapach. Taki świeży. Ściągnęłam resztę ubrań i wskoczyłam do ciepłej wody, zanurzając się w niej po szyję. Rozkosz.

   Zaczęłam rozmyślać o tym, czego dowiedziałam się w ratuszu, o wampirach i o tym, że jeden z nich naprawdę uwziął się na tym miasteczku. Zastanawiałam się, jak go powstrzymać, lecz nic nie przychodziło mi do głowy. Nadal pozostawała mi jedna kwestia – zidentyfikowanie mordercy. To było z tego wszystkiego najtrudniejsze. Wendetta na oprawcy Clary i jej rodziców również wydawała mi się nie łatwym zadaniem. Porwałam się z motyką na księżyc z tą obietnicą, lecz w głębi ducha właśnie tego pragnęłam. Pozbawić życia wszystkich morderców, a już szczególnie tych, którzy porywali się na życie niewinnych ludzi.

   Mimowolnie moje myśli zeszły na inny temat. Bracia Salvatore nadal pozostawali dla mnie zagadką. Nie rozumiałam w ogóle ich systemu. Byli jak dobry i zły glina, ale w jakiś sposób się uzupełniali. To było dziwne. Stefan zafascynował mnie już przy naszym pierwszym spotkaniu. No, właściwie drugim, bo za pierwszym razem nawrzeszczałam na niego bez większego powodu. To w sumie ja na niego wpadłam. Ale jego zachowanie mnie zaskoczyło. Zwyzywałam go, a on po prostu przyszedł i zaczął rozmowę. Co więcej, miłą rozmowę, której nie musiał na mnie wymuszać. Sama chciałam go słuchać i mu odpowiadać. Gestem, którym zjednał sobie mnie całkowicie było podarowanie mi książki z domu Clary. Nie sądzę, by wiedział, ile to dla mnie znaczy, jednak zrobił to. Poza tym troszczył się o mnie, co było strasznie miłe. Znaliśmy się zaledwie kilka dni, a on już znaczył dla mnie więcej, niż ktokolwiek inny, w tak krótkim czasie.

   Były w nim też rzeczy, które mnie niepokoiły. Jedną z nich była więź z Damonem, ale to jeszcze byłam w stanie znieść. Zastanawiało mnie, skąd miał na bieżąco informacje o tym, co się dzieje. Dlaczego przyjechał do miasta pod sam koniec semestru? Czy przyjechał tylko z bratem? Jeżeli nie, to co z reszta jego rodziny? Nie rozumiałam wiele rzeczy i niekoniecznie chciałam zrozumieć. Przypomniał mi się też moment, w którym pocałowałam go w policzek. Przeszedł mnie jakiś dziwny dreszcz. Jakby złe przeczucie, lecz nie wiedziałam, czego dotyczy. Może to jakieś objawy mojej mocy łowcy?  Może Stefan miał być kolejną ofiarą grasującego po mieście wampira?

   Tego akurat nie chciałam roztrząsać. Nie mogłam martwić się na zapas. Chociaż na razie straciłam kilku podopiecznych, planowałam jakoś to zmienić.

Musisz dowiedzieć się, kim jest wampir!

Ech, bo ja tego nie wiem. Jak mam to zrobić?!

Bądź czujna, Sadie. Wampir się kręci bliżej ciebie, niż ci się wydaje. Jest ich nawet dwóch.

- Dwóch? – zawołałam, niechcący wylewając z wanny trochę wody. – Wiesz, kim są?

   Po chwili zaśmiałam się z własnej głupoty. Rozmawiam sama ze sobą! W dodatku na głos! Jakby mój wewnętrzny łowca mógł mi odpowiedzieć…  Te całe wampiry odbiją niezłe piętno na mojej psychice.

   Wyszłam z wanny i dokładnie wytarłam ciało ręcznikiem, po czym wskoczyłam w czarne spodnie od dresu i sprany podkoszulek z logiem Metalliki. Rozczesałam i wysuszyłam włosy. Ciepłe powietrze z suszarki pomogło mi się ogrzać. Zeszłam na dół, po drodze zgarniając ze swojej oazy spokoju koc i laptopa. Włączyłam telewizor na lokalnej stacji, jednak po chwili zmieniłam na MTV, na którym akurat wyjątkowo puszczali jakieś stare przeboje. Zapaliłam lampkę i kilka świeczek i zostawiwszy rzeczy przytargane z góry na kanapie, udałam się do kuchni poszperać w lodówce. Tak, jak sądziłam, znalazłam tort czekoladowy, aczkolwiek po chwili namysłu zdecydowałam się na miseczkę lodów o smaku toffi z owocami. Do tego zrobiłam sobie kubek smakowitej czekolady na gorąco, i z takim oto ekwipunkiem zasiadłam na sofie przykryta kocem.

    Rozkoszując się smakiem lodów i czekolady, przejrzałam swój profil na facebooku, później aktualności na forum. W skrzynce odbiorczej poczty elektronicznej znalazłam kilka wiadomości. Głównie spam i reklamy, oraz chaotyczny email od Judith. Pisała do mnie od babci, gdy ja byłam w Los Angeles. Aż mi się głupio zrobiło, że tak długo nie wchodziłam na pocztę.

   Gdzieś miedzy fałdami koca zabrzęczał telefon, obwieszczając nadejście smsa. Dopiero po chwili udało mi się zlokalizować jego położenie. Na ekranie widniała informacja, iż dostałam wiadomość od nieznanego numeru. Otworzyłam ją.

„I jak, cieplej ci już?” – brzmiała treść.

„Tak, jest okey. Z kim pisze?” – wysłałam wiadomość.

   Czekałam chwilę, ale w końcu przyszła odpowiedź.

„To ja, Stefan. I z chęcią wpadnę do ciebie w sobotę.”

   Gdy czytałam, na mojej twarzy mimowolnie pojawił się wielki uśmiech.

„Cieszę się. Zadzwonię do Jud, niech się czuje zaproszona”

   Wybrałam numer przyjaciółki. Nie chciało mi się ruszać z legowiska, bo pewnie zadzwoniłabym z domowego, żeby nie tracić środków na koncie, ale cóż poradzić? Lenistwa nie wyleczysz. Zanim zdążyłam nacisnąć zieloną słuchawkę, przyszedł kolejny sms.

„Jednak mam jeden warunek”

   Westchnęłam teatralnie. Ten to zawsze musi coś wymyślić.

„Jaki?”

„W środę przyjdziesz na naszą imprezę.”

„A co, Damon domaga się mojej obecności?”

   Przez chwilę nie dostawałam odpowiedzi, wiec zaczęłam się zastanawiać, czy nie posunęłam się za daleko w relacje między braćmi. W końcu otrzymałam odpowiedź.

„Raczej się nie obrazi, jeżeli przyjdziesz.”

„Zobaczymy, ale ty w sobotę masz być!”

   Tym miłym akcentem w postaci rozkazu zakończyliśmy naszą smsową wymianę zdań. Kolejny raz wybrałam numer Judith. Odebrała już po drugim sygnale.

- Halo? – odezwała się, lekko zachrypnięta.

- Hej, to ja. Tak sobie myślałam, czy do soboty twój stan zdrowia się poprawi?

   Jud zastanawiała się przez chwilę.

- Myślę, że będę mogła się gdzieś wyrwać, a co? – w jej głosie brzmiała nutka podejrzliwości.

- Nic, tylko Stefan chciał wpaść i…

- Umówiłaś się ze Stefanem Salvatore?! – przerwała mi podniesionym głosem.

- Możliwe. Chodzi o to, że chcę, żebyśmy się spotkali we trójkę. W sobotę matka i Marcus idą na jakiś bankiet, pewnie zabalują do rana. Młodego się jakoś pozbędę. Może wywiozę go do kolegów? Zrobi wszystko, zęby przejechać się Astonem. Z resztą nie ważne, liczy się fakt, że chata będzie wolna, i chcę to jakoś wykorzystać.

- Wchodzę w to – usłyszałam odpowiedź. – Tylko się zastanawiam, czy ty i Stefan nie wolelibyście spędzić tego wieczoru sami…

- Judith! Uspokój się, błagam! Mnie i jego nic nie łączy! Poza tym bardzo chciał go poznać, wiec spełniam twoje życzenie.

   Moja przyjaciółka się zaśmiała.

- W takim razie do zobaczenia w sobotę. Idziesz jutro na pogrzeb?

- Jaki pogrzeb? – zapytałam.

- Wiesz o atakach, co nie? Jutro w południe będą grzebać zwłoki ofiar.

- Wypadałoby pójść.

- Okey. W takim razie miłego wieczoru.

- I nawzajem.

   Rozłączyłam się.

   Po chwili do domu wpadli mój ojczym, matka i Tyler, a za nimi cały przemoczony Rocky. Pies otrzepał się w korytarzu, przy okazji mocząc wszystko dookoła, po czym popędził po schodach za kotem, który właśnie pojawił się w salonie. Z głębokim westchnięciem pozbierałam swoje rzeczy i przeniosłam się na górę.

   Byłam strasznie zmęczona przez wczorajszy brak snu, dlatego tym razem oddałam się w objęcia Morfeusza bardzo szybko, uspokojona dźwiękiem deszczu odbijającego się od parapetu.

***

     Wstałam nieco później, niż za zwyczaj do szkoły. Z tego, co wyczytałam na stronie internetowej naszego liceum, uczniowie mogli zerwać się z kilku godzin, żeby pójść na pogrzeb. W ataku zginęły dwie uczennice, więc cała placówka byłą ogarnięta żałobą, a i dyrektor miał wobec nas jakieś zobowiązania. Z resztą po ceremonii zawsze mogłam wrócić na lekcje, dlatego zabrałam ze sobą torbę z książkami. Cieszyłam się, że cała moja rodzina zwykle opuszcza dom przede mną, przynajmniej nikt mi nie zawadzał w kuchni przy śniadaniu, ani nigdy nie musiałam czekać w kolejce do łazienki.

   Narzuciłam na plecy skórzaną kurtkę i wyszłam z domu. Na szczęście już nie padało, dlatego mogłam jechać z odsłoniętym dachem. Chłodny wiatr rozwiewał mi włosy. Musiałam zaparkować Astona kawałek od kościoła, bo wszelkie pobocza i pobliskie parkingi były pozajmowane. 

   Punkt jedenasta weszłam do świątyni. Została ona wybudowana po spłonięciu dużego kościoła, i nie była zbyt obszerna, za to wypełniona po brzegi ludźmi żegnającymi się z trojgiem tragicznie zmarłych. Przed samym ołtarzem stały trzy otwarte trumny, które prawie w całości zasłaniali ludzie i kwiaty. Na chórze organista wygrywał smętne melodie, do których zgromadzeni śpiewali żałobne pieśni.

   Zadrżałam. Wszystko było takie piękne, uroczyste i smutne zarazem. Byłam w stanie doskonale pojąć, jak czuli się przyjaciele i rodzina zmarłych. Sama jakiś czas temu przeżyłam to samo. Większość zgromadzonych płakała. Ja sama chciałam się koniecznie od tego powstrzymać. Musiałam być silna dla siebie i tych ludzi. Chciałam coś z tym zrobić! By nie musieć więcej przychodzić na pogrzeby ludzi, których znałam i miałam bronić.

   Organy umilkły, a wraz z nimi, ludzie. Mężczyźni z firmy pogrzebowej podnieśli wieka trumien, zamknęli je, po czym zabili. Wśród ciszy wzniósł się rozrywający serce szloch kobiety, wdowy po zamordowanym mężczyźnie, lub matki którejś z dziewcząt. Później duchowny rozpoczął ceremonię.

   Nie skupiałam się za bardzo na tym co się działo na ołtarzu, ponieważ moja uwagę przykuł bardzo ciekawy widok. Po drugiej stronie w przedostatniej ławce klęczał Damon Salvatore. Wyglądał, jakby się gorliwie modlił, a w dłoniach trzymał trzy czerwone róże. W pewnym momencie spojrzał prosto ma mnie, jakby wiedział, że od dłuższego czasu mu się przyglądam. Na chwilę nasze spojrzenia się spotkały, po czym nieco speszona odwróciłam wzrok. Czego on do jasnej cholery ode mnie chciał? 

   Wyszłam z kościoła prawie ostatnia. W tabunie ludzi przede mną było wiele twarzy, które znałam ze szkoły i nie tylko. Zaczęłam się zastanawiać, kto z nich będzie następny? Jak to się wszystko potoczy, jeśli nie znajdę winnego? W tamtej chwili bałam się przyszłości jak jeszcze nigdy w życiu.

   W takim stanie doszłam na cmentarz. Trzy groby zostały wykopane w innych jego częściach, dlatego ludzie podzielili się. Ja zostałam na uboczu, jak zwykle z resztą. Poczekałam, aż większość zgromadzonych się rozejdzie i dopiero wtedy podeszłam do każdego miejsca pochówku. Wyszeptałam krótką modlitwę za zmarłych, po czym ruszyłam ku wyjściu, myśląc o czerwonych różach, które znalazłam przy każdym świeżym grobie.  

  
________________________________________________________________________

Jak widzicie, przeniosłam się na blogspot i dobrze mi z tym. Mam wrażenie, że wam też. Onet wykańczał nas wszystkich.
Rozdział jak rozdział, mógłby być lepszy, lecz generalnie jestem z niego całkiem zadowolona. Pewnie znajdą się błędy, jednak mam nadzieję, że nie będzie ich aż tak dużo. Ostatnio mam trochę doła, dlatego nie zdziwcie się, jeżeli odbije się to trochę na opowiadaniu.  Najbardziej z całej tej notki podoba mi się fragment z pogrzebem.
Niedawno założyłam nowego bloga, kolejny Fan Fiction TVD. Serdecznie na niego zapraszam! <link>
Z dedykacją dla pani o nicku Agnesaa. Dziękuję kochana za wszystkie miłe słowa ;*
To chyba na tyle. Wszelkie aktualności znajdziecie w ramce po prawej stronie.
Całuski! ;**